Dao waor ins eine löstige boer,
vaan dee boer gaon iech ins zinge.
En ‘r had ziene wagel mèt hout gelaoje,
nao de merret góng ‘r ’t bringe.

Meh wie heer halverwege waor,
kaom ‘m ei sjoen meidske tege.
“Och mien leeste juffrouw fien,
kós iech toch ’n eurke bij diech zien.
En daan kraogste hout en wagel!”

Meh die juffrouw had ’t good verstaande,
en die zag: ”Komp geer mer binne.
Dat späölselke watstiech vaan zinnes bis,
konne veer wel dadelek goon beginne”.

Toen ’t späölselke halverwege waor,
dao begós dee boer te klaoge:
“Had iech dat toch mer vaan teveure gewis,
tot de ein wie de aander is.
Daan had iech nog hout en wagel!”