Alle zeve jaor is in Mestreech
’n groete Heiligdomsvaart
Dee geit gepaard met hiel väöl sjiek,
Straote sere veer dan manjefiek.
Meh dit jaor had me get sjoens bedach;
‘nen optoch georganiseerd.
Me wouw de lui noe toch ‘ns eve laote zien
Wat ’n bereumde manne in eus aajd Mestreech nog zien !
Groete plakkate hónge op
Dao sting ‘ne sjieke trompötter op.
Ze waore verspreid in gans ’t land
Mestreech veuroet is bij-de-hand.
Vaan Kölle en Aoke en iech weet neet mie,
Zelfs de luikes vaan aon de zie
Die waore potdomme nao eus aajd Mestreech gekoume.

Es nómmer ein achter de meziek
Kaom ’n zjimnastiekvereineging aon.
Einentwinteg bisjöpkes oet de stad
Die veer vreuger höbbe gehad.
Ze lepe ferm in de pas, violètte linte hadde ze vas.
En me kós ziech good verklaore
Wie joonk die bisjöpkes in deen tied nog waore.
Toen kaom ‘ne groete wagel op
Mèt twie groete hèllege drop.
Aw patroene vaan aon de Maos
Veurgengers vaan euze Sintervaos.
Ze stoonte te waggele wie ’n kas.
Die kèrk stoont ouch gaar neet vas.
Monulphus begós te neeste
En Gondulphus knikde ‘ns tege z’n leefste.

De Lauwerkrans, iech vergeet ’t noets
Die is altied op häöre pos.
’n Ierewach ging dao veurop
In de sjoenste pekskes oetgedos.
’n Juffrouw waos gezete op e roedbroen haoreg peerd.
Jao, die heel zich kraoneg, jao ze rijde oonverveerd.
D’n aartshertog waor ‘ne Pruus,
Dee heel ziech kalm bij dat gedruus.
Aon edere kant ‘ne maan of drei
Mèt ‘nen degel aon hun prij. = dege
En achterop ’n hiel kompenie (kompenei!)
Sjötters, seldaote, iech weet al neet mie
En op hunne kop droge zie e mermitsje. = ketel

Die vaan de de landbouw waore ouch debij
Die hadde heures op hunne kop.
Ridders gestieveld en gespaord
Mèt geziechte roed behaord.
Die kerels zaote flink te peerd
Dat waor de meujte weerd,
Wie ze veur ’t Stadhoes höbbe gedefileerd.
Toen kaom keizer Sjèlderik ( Childerik )
Op de sjummel vaan Pie de Mik.
Keuning Dagelbertus ein, veel devaan op Selvrouweplein.
En Karel Martel d’n Hofmeier
Dat waor ouch ‘ne leuke vrijer
Dee góng z’ch nao haaf ein toch nog sigare koupe.

De Staar die waor ouch hiel sjoen
Die hadde Griekse kinderkes veurop.
Kanunneke en de Magistraot
En hiere vaan de Gemeinteraod.
’n Keizerin waor ouch debij, die waor de meujte weerd
Die had ziech veur deen daag häöre knievel aofgesjeerd.
Toen kaom Keizer Karel V,
Op de voes vaan Zjang vaan Lijf,
Sjötters vaan St. Sebastiaon
Mèt pekskes vaan hunne grampeer aon.
En de aw hermenie vaan Hier,
Die späölde louter kier op kier …
Zeker doezend kiere ein en ’t zelfde deunsje.

’t Patternaat vaan St. Matheis
Die hadde ouch ‘ne sjoene gróp
St. Amor góng dao veurop
Dee had ’n sjaopevel op z’ne kop.
Dao achter kaome ridders en kanunneke aon.
St. Clarow en keizer Barbarow.
“Meh noondezjouw” zag ‘ne boer oet Bun
“Dee bisjop heet ‘m lielek um
Zuug ‘m ‘ns waggele mèt z’ne staaf
Dee mins is zeker neet mie braaf”.
“Haw d’ne mond” zag dee bisjop toen,
“Iech höb wel degelek me fatsoen,
Iech bin neet zaat, iech höb m’n pu kepot geloupe”.

Dit leedsje sleit (volges miech) op de Heiligdomsvaart vaan 1909. Dee had es thema: “Europa’s grootste mannen als bedevaartgangers naar het graf van St. Servaas”. Ze woort gehawwe op 18 en 25 juli en op ’t affiesj stoont ’n aofbeelding vaan ‘ne heraut.
Wienie d’n teks vaan dit leedsje gemaak is en door wee is miech neet bekind.
Iech kin uuch wel get zègke euver de milledie.
In 1892 componeerde Fred Gilbert ’t leedsje “The man who broke the bank at Monte Carlo”, gezoonge door Charles Coborn. Dat woort ‘ne geweldegen hit in Ingeland!
In 1903 heet me in Nederland de wijs vaan dit leedsje euvergenome in “De Spoorstaking” gezoonge door Albert Bol. In deen tied góng dat get gemekeleker es noe, daan bedoel iech in verband mèt de rechte vaan e leedsje.
In Mestreech höbbe veer ouch gebruuk gemaak vaan dees milledie veur ’t leedsje “De Heiligdomsvaart” en …. zelfs veur nog ’n aander, genaomp ‘D’n Historischen Optoch oet 1905′.
Meh ….. daan bin iech nog neet veerdeg want Olterdissen moot gecharmeerd gewees zien vaan dees milledie want ouch heer heet ze laote hure in Trijn de Begijn: “Wat weite die dokters toch devaan, wat ‘ne mins mankere kaan”.

Hei-oonder kint geer de oersprunkeleke Ingelse oetveuring hure door Charles Coborn.