De meidskes vaan de Waal,
die kleie ziech zoe kaal.
Ze drage witte rökskes
en sjölkskes mèt blökskes.
Ze kane ’t wel drage,
ze kriege ’t veur niks.
Ze kriege ’t gesjoonke
al vaan mevrouw Lewis.

De meidskes vaan ’t febrik,
die kleie ziech zoe sjik.
Ze drage ’ne peignoir,
dao op ’ne zije foulard.
E paar gepótsde sjeun,
e strikske roed of greun.
Hun sjölkske opgevawd
en daan loupe ze benajd.

Refrein:
Rei-el, del-dei-el, del-del-die-e
Rei-el-del-dei-el-del-del-die

In ’t leedsje kriege de meidskes vaan de Waal “rökskes en sjölkskes mèt blökskes” vaan mevrouw Lewis.
Lewis is ‘ne väörnaom, Louise. Daan zouw me verwachte tot die mevrouw ech Louise of Lewis mèt häöre veurnaom hètde. Meh, ’t kin ouch ’n verbastering zien vaan Mevrouw L’Hoëst, häören achternaom. De femilie L’Hoëst waor ’n veuraonstaonde familie. Ein vaan de lede vaan de femilie L’Hoëst waor mètopriechter en eigeneer vaan ’t pepierfebrik, in de volksmoond ” ’t lomelefebrik” geneump.
Twie dinger pleite in mien ouge veur ’n verbastering vaan d’n achternaom:
– ’t versjèl in stand leet neet touw tot de mevrouw, boe me wèrkde ziech leet aonspreke mèt häöre väörnaom.
– in oetspraok liekene ‘L’Hoest’ en ‘Lewis’ hiel väöl opein. Invojdege lui gónge aof op wat zie hoorte en ze wiste niestal neet wie ‘L’Hoëst’ gesjreve woort. Daan weurt al ins gawwer e woord verbasterd.
Die sjölkskes boe-euver gezoonge weurt, ‘sjölkskes mèt blökskes’, woorte op ’n apaarte meneer gevawd en gestreke zoetot blökskes oontstoonte. Dat zeet geer op de foto heioonder .