De Vriethof op en neer

 

 

Refrein:
De Vriethof op en neer, De Vriethof op en neer.
Jao op de Vriethof dao zien veer zoe geer,
es echte Mestreechteneer.

1
Es ’s aoves de winkels geslote zien, d’n hiemel vol stare steit.
Daan is geine mins in gans Mestreech, dee neet nao de Vriethof geit.
Es veer dao wandele op en neer, op de maot vaan de meziek.
Daan veule veer us Mestreechteneer en zien daan de keuning te riek.

2
Wieste vreuger nog in e kuitske laogs, of in e wegelke sleeps.
En later aon ’t henneke vaan de maog, d’n ierste peskes deegs.
Waor toen al neet d’n ierste gaank, es echte Mestreechteneer.
Leepste toen al neet dèks ore laank, de Vriethof op en neer.

3
Krijg e kinneke al ins e nui mentelke, e nui heudsje of e nui kleid.
Daan deit ze dat ’t ierste aon, es ze nao de Vriethof geit.
Daan weurt ze bekeke, beloerd, begluurd, vaan häör tiene tot häören hood.
En dat is sjus wie ’t ziech huurt, dat vint zoe mamsèlke wel good.

4
En wieste bij de broeders waors, wat woort toen neet nao sjaol.
Oppe Vriethof gehuif, gekókkereld, um dee lanteriepaol.
Dao woort gemetsj en goolgesjot, de jasse en mappe op huip.
Meh zaogste ‘ne govie of kèttelpiot, daan góngste gaw op de luip.

5
Es de sjeut vaan de Momus gevalle zien, daan is ’t Carnaval.
Daan is op de Vriethof lol, plezeer, daan is op de Vriethof bal.
Daan weurt gesproonge, gedans, gehos, heet eed’rein plezeer en vermaak.
En weurt door de gekke um de kios, ‘ne spiereling gemaak.

6
En zaogste al ‘ns e meidske geer, wat Ma nog neet wete moch.
Daan truusdeste diech ederskier mer weer, iech zeen ‘r op de Vriethof toch.
En waors ’t dao daan ins get drök, waor noonk of tant soms trop.
Daan góngste stiekem mer de weeg, langs Dickhout ’t kluusterke op.

7
En goon veer vrije ins veur vas, is ’t smókkele neet mie vaandoon.
Daan wèt ’n eder jao al ras: Veer same nao de Vriethof goon.
En zien veer later ins getrouwd, veer blieve de Vriethof trouw.
En lieren eus kinder daan al gaw, de weeg nao de Vriethof touw.

8
En zien veer ins aw mennekes, jao, is ’t haos mèt us gedoon.
Es veer daan nao d’èlf-ore Mès, in ’t zönneke wandele goon.
Daan dinke veer nog wel ‘ns trök, aon alle vermaak en plezeer.
Wat veer op de Vriethof höbbe gehad, es awwe Mestreechteneer.

9
Meh, ’t sjoenste vaan euze Vriethof, jao, zouw iech dat vergete zien.
De duifkes, die noe vlege dao, al in de zonnesjien.
En daan de lempkes in de buim, tiendoezend wel op ‘nen houp.
Getuige vaan trouw aon ’t Keuningshoes, meh ouch aon de stroumverkoup.

Iech höb nog e couplètsje gevoonde in ‘ne breef, gedateerd ‘Groningen 25 sept. 1945′ gesjreve door ’n zeker Mia H. aon häöre sjoenpa. (Hei-oonder kint geer dee breef mèt dat lèste coupletsje zien.)

En noe heet ’t lang genóg gedoord, me leedsje dat is oet.
En heet ’t uuch mesjien verveeld, zeet daorum mer neet koed.
Want zeet geer meuj, höb pijn aon de veuj, daorum gei geklaog of gejenk.
Zet uuch op e terras, of höb geer gein cent, zèt uuch wie iech op de benk!

Geer zalt wel gehuurd höbbe tot veur dit leedsje de milledie gebruuk is vaan: “Was ik maar nooit getrouwd”. De wäörd sjijne vaan Lambert Wijsen (1874-1968) te zien. Noe sprik ein bron wel vaan Lam Wijsen en de aander heet ’t euver Bèr Wijsen, meh iech dink tot ’t eine en dezelfde persoen is. Wienie ’t gemaak is, is miech neet bekind. Gezeen de breef, moot ’t toch veur 1945 gewees zien!