In Sintervaoskèrk al in ’t portaol,
Dao spreke de heilege doufstommetaol.

Fiederalalala, fiederalalala,
Fiedera, fiedera, fiederalalala.

Sint Pieter dee huurt get en zeet hiel verlege:
“Iech geluif tot hei eine get heet laote vlege.”

“Wat iech?”, zeet Ambrosius, “Iech haw me fetsoen,
iech zouw miech wel wachte um zoeget te doen.”

Bonifatius weurt koed en zeet gans brutaol:
“Iech höb niks gedoon en iech vin ’t e sjendaol.”

Franciscus steit achteraon tege de roete:
“Iech weit nörges vaan en iech haw miech deboete.”

Antonius dee zeet: “Gedraag uuch wie ’t huurt.
Iech höb ’t hiel dudelek al twie kier gehuurd.”

Canisius dee zeet: “Iech höb niks gedoon”.
“Man hat da geschossen”, meinde dee te verstoon.

Monulphus weurt vals, tot me häöm kós verdinke.
“Dach geer, noondepie, tot iech hei staon te stinke ?”

Aloysius hèlt z’n ouge ten hiemel geslage.
“Och Zjuzzes, die loch die is neet te verdrage.”

“Wee zeet”, zag Sint Rochus, “tot veer hei dat dege.
Mesjiens zien z’op ’t kloester de huiskes aon’t vege.”

Gondulphus dee brölde vaan achter ’ne pilaar:
“Es miech eine get zeet, nouw, dee houw iech veur z’n staar.”

“’t Is erg”, zeet Paulus, “Wèlt geer wel ’ns zwiege.
Um veur e doedgewoen puupke zoe’n ruizing te kriege.”

Sint Servaos dee zag niks, stoont zoe stèl wie ’n moes
en dach bij zien eige : “Meh iech bin hei toch thoes.”

Sint Pieter zeet op ’t lèste: ”Laote veer noe mer hope,
tot ’t noets mie gebäört en zèt ’t vinsterke ope.”

D’n teks vaan dit leedsje is gemaak door Leio Batta. Wienie is neet bekind. In Mestreech kinne väöl lui ’t zinge. Hei weurt ’t gezoonge door tal vaan Mestreechse artieste wie Jos en Roger vaan Ziesjoem, Roger Villevoye en zelfs Jan Janssen deit mèt!
In Tilburg zinge ze ouch zoe soort leedsje boe-in Heiligebeelde eine laote vlege. Dao weure aander Heilige in gebruuk, meh dao kin iech de wijs neet vaan. ’t Is lestig um te oontdèkke wat veur leedsje ’t ajdste is en wee ’t heet euvergenome.
De Mestreechse milledie is dezelfde es vaan “Veer drage drei kleure“, ’t ajds bekind opgesjreve vastelaovendsleedsje vaan Mestreech. Dat leedsje is oet 1842 en dao-in weurt ’t gebruuk vaan de carnavalskleure roed geel (toen wit) en greun oetgelag.