Komp gone veer same nao ’t stelke touw.
dao vint geer Sint Zjoezep, dao vint geer Slevrouw.

Dao vint g’r e kribke vaan awwer kaduuk,
dat noe Slivvenierke veur bèdsje gebruuk.

Want ’t is Slivvenierke, e good eurke aajd,
dee dao ligk te kriete, och ’t is ouch zoe kaajd!

Z’n windelkes zien mer vaan liene, hiel dun.
Ze meerke is erm en gans zoonder vrun.

De snie, dee ligk boete, e paar voeste dik;
de wind blaos venijneg, de kaw bit en stik.

’n Öske, dat aosemp mèt ’t ezelke mèt,
get wermde euver ’t keend en zie bèd.

Meh ’t drubbelke krit mer, krit stiedeg mer door.
Slevruike die wouw wel dat ’t stèlder woor!

Komp, laote v’r same nao ’t stelke goon.
Ze höbbe dao hölp en truus vendoon.

Komp bringe v’r ’t kinneke woe ’t werm vaan weurt;
Woeveur ’t us later ….. d’n hiemel verheurt.

Of is uuch ’t Betteljems stelke te wied?
G’r kint eur kedokes hei ouch nog wel kwiet.

Want miech, zag ’t kinneke, daot geer alle good,
dat geer aon de kleinste en ermste doot.

En kleine en erme die höbt geer hei zat.
Bedink die dus good en g’r maak uuch ‘ne sjat.

Hei bove woe ’t Kinneke neet jenk en neet krit,
meh in ‘ne gouwe zedeleer zit.

Mèt kroene vaan goud en vaan klaor diamant
veur de minse, rejaoleg vaan hart en vaan hand.

’t Leedsje is gemaak in 1913 door broeder Edgard Heynen (1882-1952).