Pieke kós mer neet verkroppe,
tot ‘r neet wie ziene Peer,
ziech ’n lekker piep kós stoppe,
want nog gister zag zien Meer:
Zeen iech diech mèt ’n sigret,
zoonder ete nao de bed.
Zuut d’ch einen deender: Vas,
duit ‘r diech daan in de kas!

Zuug e stumpke dat is bóffe,
noe nog vuur daan bin iech klaor,
en al gauw leep ‘r te stóffe,
zjus of dat niks veur ‘m waor.
En al pitsde ’t op zien tong,
jeukde keel en stroot en long.
Lachden al de lui ‘m oet,
kós niks sjele mer veuroet.

Meh ’t waos ‘m väölste mechtig
kinderleef wat e geveul,
m’ne kop, ’t is werechteg
of iech ‘m gaaroet neet veul.
Ouch me buukske deit zoe raar,
wat is dat noe veur sigaar?
Bah wat aaklek mislek dink,
noe pas ruuk iech wie ze stink.

Thoes ging Pie haos vaan zien stekke
Wit wie kriet waor zie geziech
Jao ‘t waos neet veur te gekke
Want de wolke hónge lieg
Beter straof bestoont d’r neet
Veur deen kleinen däögeneet
“Meerkeleef”zag uzze Pie
“Iech rouk noets gei stumpke mie”.

Dit leedsje is gemaak door Fons Tuinstra (1897-1971).
De meziek is vaan Theo Bosman.