Soldere, soldere,
de ketel is kepot.
En dee ‘m heet gebroke,
kaan noe gein sop mie koke.

Dit waor, wie gek ‘t ouch klink, e leedsje dat väöl mèt de vastelaovend gezoonge woort. Henri Schuhmacher besjrijf ’t in zien “Gedinksjrifte”. Henri waor ‘nen echte Mestreechteneer dee jaorelaank boete Mestreech gewoend had. Wie heer euver de tachteg waor, zaog heer trök op zien jäög (tiedperk 1850-1880). Hei kump ’t stökske in de oersprunkeleke spelling:

Mer de plezeerigste soeveniers van m’n jäög höb iech toch bewaord van de Vastelaovend. Daan trokke veer es kinder d’ropoet, verkleid in sjoen pekskes, arlequins, buurkes en boerinnekes, herderkes en herderinnekes, tiroolderkes en tirooljennekes, prinskes en prinseskes, pazjes met roej en blouw steke, in trupkes van twintig en miejer.
’s Maondagsmiddags paradeerde veer op et Vriethof, boe in de midde „rij -al-oet-wagel” (klikke) woort gedaans en gezonge van :

„Soldeere, soldeere, de ketel is kapot,
„En dee em heet gebroke kaan noe gein sop mie kooke”,

of

„In de Staat tao steit ’n juffrouw en die dreug ene reiperok,
„En de kuper steit te neve en dee houwt häör bove d’rop;
„Drei sent ene reiperok, mörrege sleit te boter op,
„En euvermörrege ins zoe breid, dat er tege häör kute sleit”.

Daan gónge veer nao de families, boe veer op pufferkes woorte getrakteerd en eeder z’n bès doog um op zien maneer te intrigere.
Um vief oore, haaf zès waore veer weer toes, vol van plezeer en lekkers en meuj van et danse-n-en springe.