Boe maag daan miene Christiaon zien,
heer is miech goon verlaote.
Noe kaan iech in de maonesjien,
neet mie mèt häöm stoon praote.
En zeen iech daan dee maon al aon,  }2×
daan dink iech aon miene Christiaon.

Heer neumde miech zien leefste prij,
dat had iech jao zoe gere.
Heer drökde miech daan aon zien zij,
dat neumde heer: ”Karessere.”
En zeen iech noe mien zij ins aon,    }2×
daan dink iech aon miene Christiaon.

’t Waor ins in de middagtied,
dao achter bij al die hègke.
Heer ging soms ouch wel ins get wied,
daan dorf iech niks te zègke.
En zeen iech noe die hègke aon,   }2×
daan dink iech aon miene Christiaon.

Heer aot ziech op de lèste broonk,
zoe stief aon vlaoj en mikke.
Iech zaot ouch neve häöm opgeproonk,
mèt raos en zije strikke.
En zeen iech noe de strikke aon,   }2×
daan dink iech aon miene Christiaon.

Heer had ’n allersjoenste vink,
dat waor veur miech e nuike.
Heer zag : ”Kom hei mie leefste keend,
iech zèt ‘m in die kuike.”
En zeen iech noe mie kuike aon,   }2×
daan dink iech aon miene Christiaon.

D’n teks vaan dit leedsje is gemaak door G.D. Franquinet op 22 mei 1864.
Deen teks steit in “De Nedermaas” 1e jaargang 1922 blz. 23.
In “Veldeke” nómmer 181 vaan aprèl 1958 steit nog ‘n aander couplètsje vaan dit leedsje dat, nao ’t sjijnt, in Ech gezoonge weurt:

Wo maag miene leve Christiaon zeen
In Rusland of in Pole
Och kós iech toch det lieve kèndj
Mèt mien träne wiederhole

In ’t beukske “Mastreechter veerskes” oetgegeve in 1924 door Boosten & Stols höb iech ’n versie gevoonde die get aofwiek vaan d’n teks vaan ’t leedsje heibove.