De herderkes kaome geloupe
Mèt deukskes, mèt fruit en ‘nen tróp!
Ze hadde geer mie wèlle koupe,
Meh ze waore zoe erm es Job!
Ze lepe wie langer wie gawwer
Klaor sjijnde de winterse maon,
Drei stief vaan de giech en d’n awwer,
Die stroompelde achteraon.

Nog twinteg, nog vieftien stappe,
Ze laoge geknield oonderein,
Ze buigde hun köp en hun kappe
En knepe hun han biejein.
Ze krope ’t stelleke binne
Gans bang en veraltereerd!
Wat góng noe toch mèt ‘r beginne?
D’re mood waor gein tuut mie weerd.

Meh z’n uigskes die waore wie sterre,
Z’n hennekes wie vaan leech.
De herderkes bleve vaan verre,
Zjus hunnekes, bang veur sleeg!
Of Maria al vruntelek winkde
Ze hele ziech kort bij de deur.
Tot eindlek d’n ajdste ophinkde
En góng al die aander veur.

De deukskes, de pruimkes, de peerkes
Die lagte ze op ’n rij.
Ze doge bezörg wie meerkes,
En waore wie kinder zoe blij!
Sint Zjoezep dee lachde en snikde
En daankde zoe good es ’t góng.
’t Meujerke jenkde en knikde…
D’r hertsje dat gleujde en zóng.

Toen zien ze gegaange, meh kaome
Vaan vlak bij de deur weer trök!
Ze hoofde ziech neet te sjaome,
Ze krete, mer ’t waor vaan gelök.
Meh eindlek …ze gónge…tot mörge….
Sint Zjoezep, bang veur de kaw,
Slevrouw mós ’t keend goon verzörge
Doog gaw de deur op de sjaw.

D’n iever dee bloonk op ‘r weze
En brande de kaw vaan hun weg,
Ze kóste neet sjrieve of leze
Meh ze waore zoe good en oprech!
Nog viefteg, nog veerteg stappe,
Toen gónge de mötse al aof.
Ze bezaoge d’r kleier vol lappe…
Meh wee dee hun betere gaof?

Slevruike stóng bij ’t kribke
Sint Zjoezep zaot in ‘nen hook,
’t Kinneke oonder e slipke
Vaan Meerke d’ren umslaagdook.
Dat laog in ze houte bèdsje,
’t Stru staok vaan weerskante oet.
Gei hummeke en gei klèdsje,
Mèt beurske en veutekes bloet.

En ze drónge roond um ’t kribke,
En ze loerde hun ouge oet!
’t Kinneke trok mèt ze lipke
En staok z’n twie hennekes oet!
En ze buigde d’r kop wied nao väöre,
’t Kinneke zegende die,
En de jongste begós ’t te käöre
Mèt die vingerkes blaank wie snie.

Ze höbbe nog efkes gegrepe
De hennekes klein vaan ’t Keend,
Ze zach in d’r voeste geknepe,
Zoeget zijegs waor geine geweend!
En ze höbbe nog weer ins gekeke
In die uigskes wie sterrekes klaor.
En nog ins hiel veurziechteg gestreke,
Hiel evekes door zien haor!