Eén is één,
ene God alleen,
ene Zaligmaker,
en anders geen.

Twee is twee,
twee stenen tafelen,
die Mozes sloeg tot wafelen
ene god alleen, enz.

Drie is drie,
drie patriarchen ,
Abram, Isaak en Jacobus,
twee stenen tafelen, enz.

Vier is vier,
vier Evangelisten
die de waarheid wisten,
drie patriarchen, enz.

Vijf is vijf,
vijf geboden des Heren,
die we moeten leren
vier Evangelisten, enz.

Zes is zes,
zes kruiken wijn
die er op de bruiloft
te Cana zijn enz.

Zeven is zeven,
zeven Sacramenten
zie wij moeten kennen,
zes kruiken wijn, enz.

Acht is acht,
acht zaligheden
waar wij naar moeten streven,
zeven Sacramenten, enz.

Negen is negen,
negen vreemde zonden
die wij stiekem konden,
acht zaligheden,enz.

Tien is tien,
tien geboden des Heren
die we moeten eren
negen vreemde zonden,enz.

Es e keend de kemunie deeg waor groet fies. Of ze ’t noe kóste betaole of neet, d’r woort gefees. Dèks heurde me ‘ne monikaspeuler in um saoves de boel aon de geng te kriege, mer zoonder monika lökde dat ouch wel. Ein vaan de leedsjes die daan gezoonge woorte en abseluut debij hoorte waor “Een is een”. Me voont dat vreuger sjijns hiel stiechtelek. Meh ’t bleef netuurlek neet bij stiechteleke leedsjes. Es ze begóste te zinge vaan

“Triene wat höbste e plat geziech tralalalala, me zuut pardjen gein naas aon diech, tralalallala”

daan waor de ruizing neet wied weg want daan waor al de nudegen alcohol door ’t keelgaat verdwene.
Trök nao ’t leedsje!
Volgens Harrie Franken, dee volksmeziek, volksdanse en volksleedsjes oet de Kempen oonderzeuk heet en e hiel arsjief devaan aonlag, tuine aw handsjrifte en aw drökke aon tot dit leedsje toch minstens trökgeit tot de 16e iew. ’t Is verspreid euver e groet deil vaan Europa: vaan Griekeland tot Bretagne, vaan Italiê tot Denemarke. Mer neet alle versies zien geliek! Milledie en wäörd zien hei en dao door de lui nao eige inziech aongepas.
In Braobant weurt dit leedsje ouch gezoonge en is d’n titel neet
“Een is een “
mer dao neump me ‘t leedsje
” ’t Lied der getallen”