’t Meuleke vaan vaan Ingele

 

 

’t Meuleke vaan vaan Ingele
dat drejt mer vaan allein
De peerdsjes höbbe de mazele
en de liewkes höbbe gein bein
D’n awwen Ingele heet ’t gewónne
Hiep hiep hoera, hiep hiep hoera
D ’n awwen Ingele heet ’t gewónne
Hiep hiep hoera, hiep hiep hoera

’t Meuleke vaan vaan Ingele
dat is zoe rot wie stroont
De peerdsjes höbbe de mazele
de liewkes de roeje groond
D’n awwen Ingele heet ’t gewónne
Hiep hiep hoera, hiep hiep hoera
D’n awwen Ingele heet ’t gewónne
Hiep hiep hoera, hiep hiep hoera

Umstreeks 1900 stoont op de Merret e sjebbeteg meuleke. Dit is wat Fons Olterdissen in zie book “Prozawerken” (in de nuier oetgaof hèt ’t “Mestreechter vertelsels”) dreuver zeet:
D’n eigeneer waor ’nen awwen hier, Vaan Ingele. ’t Meuleke had geine plaankevloer. Este drop zaots kóste de straotstein oonder d’ch door zien goon.
De peerdsjes en de liewkes hónge aon ’n stang en waore gesjendeleerd door ’t gebruuk. Ze zaoge oet esof ze ’n krenkde hadde. Daorum steit in ’t leedsje:
‘de peerdsjes höbbe de mazele en de liewkes de roeje groond’.
Dat waore twie kinderkrenkdes, in ’t Hollands ‘mazelen’ en ‘roodvonk’ geneump. De kuitskes waore blauw geverf mèt ’n roej staar op de deurkes. ’t Ölgerke had mer ein rij piepe en spaolde iers twie deunsjes, later nog mer eint. De wijskes kós me nog evekes oonderkinne, want me hoort mie wind es toene. Väöl mie meziek es oet ’n koffiemeule kaom neet droet.
Iers hoort me

Père et mère et mes amis,
Turele turele puf tis-ti,
Turele turele puf tis-ti

En daan kraog me:

In Den Bosch woont een dragonder,
tuderuut tuut turele tuut.

Deur waor ’t neet um ’ns op dat meuleke te zitte. Veur eine cent kraogste twie ritte en es ’t d’ch lökde um mèt d’n hand door ’ne rink te steke, dee eder runde op d ‘ch dook, mochs te ’ne kier veur niks.
Hei-oonder kint geer e stökske leze oet de “Memoires” vaan Ivon Nijst (1900-1989) dee vaanoet zien jäögherinneringe dat meuleke besjrijf:

Je kwam in die tijd met een dubbeltje al heel ver en met een kwartje was je gewoon een kapitalist. Immers “e tuutsje” ijs kostte een cent en een rit op een draaimolentje had je daar ook al voor. Maar die molens zagen er ook naar uit! Niet voor niets zong men over “’t meuleke vaan Ingele”, dat de “liewkes” de mazelen hadden en de “peerdsjes” gein bein. In het middengedeelte van de draaimolen liep een sukkelig paard en trok het gevaarte in het ronde. Wanneer de rit voorbij was, wierp de baas van het spul een sleepplank uit, waarop hij ging staan, op deze manier een primitief remtoestel organiserend. Midden in het niet meedraaiend deel van deze “kindermolen” stond het draaiorgel door handkracht gedreven, dat poogde gangbare straatliedjes te produceren, maar daarbij meerdere tonen door ft-ft-geluiden vervangende. Het oorverdovende lawaai van mechanische muziek uit op z’n hardst ingestelde versterkers kende men nog niet.

Veel luxueuzer dan de kindermolentjes was de stoomcarousel, die in plaats van door een paard door een stoommachine in beweging werd gezet. Er was een tent omheen gebouwd, waarin het knap benauwd kon worden, vooral ook door de stoommachine, die er puffend, blazend en af en toe gillend midden in stond. Vijf centen kostte een rit, maar met een rittenboekje van tien stuks kwam je al voor drie en een halve cent klaar. Er werd druk met serpentines gegooid naar meisjes, die lonkend op het ronddraaiend gedeelte stonden, door jongens, die zich op de stilstaande vloer rondom de molen bevonden en waarvan ieder wel een speciaal doel voor zijn werpkunst had.
Hei-oonder ‘ne foto vaan de kèrmes umstreeks 1900.

Bron: “Memoires” Ivon Nijst 1900-1989